Ur. 22 maja 1909 roku w Polnej koło Grybowa, zm. 9 stycznia 1991 roku w St. Leonard-On-Sea. Poeta, prozaik, publicysta. Jeden z najbardziej intrygujących pisarzy polskich XX wieku. Pod koniec lat 20. rozpoczął studia prawnicze i filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim, skąd został jednak szybko relegowany z powodu działalności politycznej. W latach 1929-1931 pracował jako reporter, najpierw w "Głosie Narodu", potem w "Ilustrowanym Kurierze Codziennym". W latach 30. jako radykalny działacz Stronnictwa Ludowego był wielokrotnie sądzony i więziony, m. in. w Berezie Kartuskiej. Jako poeta debiutował tomem Poranek goryczy w 1930 roku. Za sprawą kolejnych zbiorów wierszy - Kobiety i konie (1931), Reporter róż (1932), Tak (1933) - zyskał miano "Robespierre'a nowej poezji". W październiku 1939 roku został aresztowany przez NKWD. Przebywał w więzieniach w Lesku, Lwowie, Odessie i Charkowie, a następnie w łagrach w Kotłasie, Ust'-Wymie, Kniaź-Pagoście i Uchcie. Zwolniony po objęciu amnestią w 1941 roku wstąpił do Armii Andersa i wraz z nią wyruszył na Bliski Wschód. W 1943 roku redagował "Gazetę Polską" w Jerozolimie. W 1944 roku osiadł na stałe w Londynie, gdzie przez lata trudnił się głównie pracą fizyczną, dorabiając niekiedy publicystyką literacką w zaprzyjaźnionych pismach. Wiersze, utwory prozatorskie i teksty krytyczne drukował m. in. w paryskiej "Kulturze", londyńskich "Wiadomościach", "Kontynentach" i "Oficynie Poetów". Na emigracji ogłosił w sumie 18 książek. Żadna z nich nie doczekała się wcześniej wydania krajowego. Spora część jego dorobku pozostaje rozproszona w czasopismach emigracyjnych.