Ur. 10 sierpnia 1905 roku w Przemyślu, zm. 6 listopada 2000 roku w Oksfordzie. Historyk literatury, krytyk literacki, teatrolog, eseista, publicysta, tłumacz, redaktor, pedagog, jeden z najbardziej wpływowych organizatorów życia kulturalnego Drugiej Emigracji. Studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie w 1932 roku uzyskał doktorat na podstawie rozprawy o poezji Ryszarda Berwińskiego, przygotowanej pod kierunkiem Juliusza Kleinera. Jako krytyk debiutował w 1930 roku. Współpracował m. in. ze "Słowem Polskim", "Pionem", "Drogą" i "Tygodnikiem Ilustrowanym". W latach 1934-1935 redagował "Życie Sztuki", w latach 1936-1939 kierował pismami "Teatr" i "Scena Polska". Od 1939 roku przebywał poza krajem, najpierw we Francji, potem w Anglii i USA. Do 1949 roku był redaktorem naczelnym tygodnika "Polska Walcząca". Teksty krytyczne, eseje, recenzje i przekłady utworów francuskich, angielskich i amerykańskich zamieszczał m. in. na łamach londyńskich "Wiadomości", paryskiej "Kultury" i mannheimskich "Ostatnich Wiadomości". Był współzałożycielem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, wieloletnim wykładowcą Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie i Uniwersytetu w Chicago. Współpracował z Radiem Wolna Europa i wydawnictwem Encyclopaedia Britannica. Wnikliwe studia i zbiory esejów ogłoszone na emigracji - takie jak Polska a Zachód (1947), Krytyka personalistyczna (1957), Egzystencjalizm chrześcijański (1958), Ludzie, książki i kulisy (1960) czy monumentalne Szukanie równowagi (1985) - zapewniły mu miano jednego z najwybitniejszych humanistów polskich XX wieku.